Για τους γονείς

                                             

                  Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση
Οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος. Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας. Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας… Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Εκεί είναι το πρόβλημα.
Πασχίζοντας να φανούν «ανοικτοί σε όλα», πολλοί γονείς αφήνουν τελικά την πόρτα του σπιτιού ορθάνοιχτη σε κάθε ρεύμα, σε κάθε σύνθημα απ’ έξω, σε κάθε συγκεχυμένη ιδέα… Είναι τόσες οι δουλειές που τους κυνηγούν – και που τις κυνηγούν επίσης – που δεν προλαβαίνουν να κατασταλάξουν σε μία γνώμη, σε μία υπόδειξη. Στο μεταξύ, τα ανήλικα περιμένουν. Και χωρίς να το αντιληφθούν οι γονείς, καταλαβαίνουν πως εδώ δεν υπάρχει τίποτα για να αντισταθεί στις ορέξεις τους...
‘Ολη η τέχνη της διαπαιδαγώγησης βρίσκεται εδώ. Είναι το πώς να οδηγήσεις το παιδί μέσα σε μια συνήθεια, αποφεύγοντας τις πολλές συζητήσεις, αφού δεν είναι για την ηλικία του το να συμφωνεί ή να διαφωνεί με επιχειρήματα…
Φυσικά, δεν εννοούμε πως είναι άκαρπο να γίνεται συζήτηση μαζί τους. Αλλά το καθετί στην ανατροφή τους είναι καλύτερα να γίνεται στην ώρα του. Πώς μπορεί να διδαχθεί η εντιμότητα, η συμπόνια προς τους αδύναμους, η συνέπεια στις σχέσεις τους; Είναι δυνατόν να έχουν τέτοια συναισθήματα προτού η ίδια η ζωή τούς δείξει τι σημαίνει ηθική;
Συνέπεια όλων αυτών είναι οι γονείς να αποσύρονται από τις ευθύνες τους. Από αβεβαιότητα ή και φυγοπονία ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να διώξουν το βάρος από τους ώμους τους. Ο τίτλος του καθοδηγητή τούς τρομάζει. Είναι ένας τρόμος που το παιδί τον διαβάζει στην όψη και στη συμπεριφορά τους και που αμέσως του δίνει το δικαίωμα να τους απαντήσει με την πιο τυφλή, την πιο πεισματάρικη ανυπακοή… Ακολουθούν οι γνωστές εκρήξεις. Κάθε μέρα πληροφορούμαστε για περιστατικά παραβατικότητας και εγκληματικότητας ανηλίκων…
Ποιος θα αναλάβει λοιπόν το δύσκολο έργο; Μα δεν υπάρχουν σχολεία, και δεν λειτουργούν κανονικά; Αυτά δεν έπρεπε να απορροφήσουν την ένταση; Πράγματι, αυτό έκαναν μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Παρά τις ελλείψεις, παρά τις προκαταλήψεις, μάθαιναν στο παιδί τι σημαίνει να τηρεί κανόνες, να πειθαρχεί σε προγράμματα, να ξέρει πότε να μιλά και πότε να κρατά το στόμα του κλειστό.
Για μερικούς η αγωγή αυτή αποδείχτηκε καταπιεστική. Και ήταν ως έναν βαθμό. Αλλά τουλάχιστον στις συνειδήσεις των ανηλίκων είχε ριζώσει η ιδέα ότι υφίσταται κανείς τις συνέπειες αν με μία πράξη του ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο. Αυτό ήταν ευεργετικό και αυτό ακριβώς σήμερα πάει να χαθεί…
Η οικογένεια απαιτεί από το σχολείο να καλύψει εσπευσμένα τα δικά της κενά. Εχει στείλει μέσα στις αίθουσες παιδιά δύστροπα, γαλουχημένα με επιείκειες αδικαιολόγητες, με καπρίτσια που οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τα ικανοποιούσαν βιαστικά για να μην μπλέκουν σε καβγάδες. Ηταν μια ειρηνοφιλία για την οποία η οικογένεια δεν ήταν στο βάθος υπερήφανη.
Γι’ αυτό και μετακυλίει το βάρος στο σχολείο. Αξιώνει από τους δασκάλους να κουμαντάρουν τα παιδιά που η ίδια τα έθρεψε με ανυπακοή, αλλά και να μην τα «τραυματίσουν», γιατί μετά, στο σπίτι, δεν θα ‘χει την υπομονή να περιποιηθεί τις πληγές τους.
Οι συχνές αντιδικίες ανάμεσα σε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και συλλόγους δασκάλων ή καθηγητών έχουν την αιτία τους στο ότι οι γονείς επιθυμούν να συγκυβερνήσουν στο σχολείο, μολονότι στο σπίτι τους η λέξη «κυβερνώ» θα ηχούσε σαν βαρβαρισμός.
Τι να διδαχθούν τα ανήλικα βλέποντας τη διαμάχη ανάμεσα στις δύο μεγάλες ενήλικες δυνάμεις που τους επιβλέπουν; Μάλλον θα αισθανθούν πως στη χώρα αυτή έχεις το ελεύθερο να μη μεγαλώσεις ποτέ.
*Ο ομότιμος πανεπιστημιακός καθηγητής και συγγραφέας Βασίλης Καραποστόλης σε καίριο και ουσιαστικό άρθρο του στην εφημερίδα ΝΕΑ (18-11-2023)


        


Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν
“Πεινάω!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου”. Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο
“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής.

Αν θέλεις να διαβάσεις το εξαιρετικό άρθρο αυτής της εργοθεραπεύτριας κάνε κλικ εδώ










Ας σοβαρευτούμε!!! Άνθρωπος 30 ή 40 ετών και να λέει ότι είναι ο καλύτερος φίλος του 8χρονου παιδιού του; Γελοίο!!! Άκουσέ την και θα καταλάβεις ότι έχει δίκιο. Και βρες φίλους στην ηλικία σου!!!

 

Άκου μια δασκάλα. Μπορείς να δεις υπότιτλους αν κλικάρεις δεξιά κάτω.









Έχετε σκεφτεί πως βλέπει τα κείμενα ένας άνθρωπος με δυσλεξία; Δείτε πιο κάτω




Kringl
Κατεβάστε το "Kringl - Proof of Santa App" στο κινητό ή στο tablet και απλά τρέλανε τα παιδιά σου. Είναι η χειροπιαστή απόδειξη σε βίντεο ότι ο Άγιος Βασίλης ήρθε σπίτι σας.






Μαμά στο σχολείο με χτυπάνε..
Να αυτός είναι που με χτυπάει κάθε μέρα!

Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός πεντάχρονου θα καταλαβαίναμε πόσο παραπλανητική είναι αυτή η τραγική δήλωση.
Το παιδί σας, παραπονιέται ότι στο σχολείο το χτυπούν,μπορεί να λέει ότι το χτυπούν συνέχεια, κάθε μέρα και να σας ζητάει να παρέμβετε ή να δηλώνει στυλώνοντας τα πόδια ότι δε θέλει να ξαναπάει σχολείο.
Πριν πάρετε τοις μετρητοίς τα λόγια του και πριν πλακωθείτε στο ξύλο με κανέναν άλλο γονιό αναλογιστείτε τα παρακάτω:

– Το παιδί στα πέντε αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τα μέσα που διαθέτει ο πεντάχρονος εγκέφαλος του και η συναισθηματική, ψυχολογική και κοινωνική του ωριμότητα. Σημαντικό ρόλο παίζει και το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει.Ένα παιδί που έχει μεγαλύτερα αδέλφια είναι συνήθως πιο ανεκτικό,δεν παραπονιέται εύκολα και με το παραμικρό και σίγουρα αν ενοχλήθηκε το έχει πει και στη δασκάλα. Ένα μοναχοπαίδι που μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ενηλίκων κυρίως χωρίς πολλές συναναστροφές με άλλα παιδιά και δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται διενέξεις με συνομήλικους πιθανόν να θεωρήσει ότι ακόμα και το κατα λάθος σπρώξιμο εμπίπτει στην κατηγορία “με χτυπάνε”. Ένα άλλο που μεγαλώνει σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον μπορεί να κλαίει και να παραπονιέται ακόμα και για το παραμικρό άγγιγμα όταν γίνεται σε στιγμή που δεν του είναι ευχάριστο.
-Το παιδί σας που παραπονιέται ότι το χτυπούν δε θα σας πει σχεδόν ποτέ τι ακριβώς συνέβη και ποια ήταν η δική του ευθύνη στην όποια διένεξη. Είναι φυσικό γιατί για ένα πεντάχρονο ο εγωκεντρισμός δεν έχει δώσει τη θέση του ακόμα στην συνύπαρξη και την κοινωνικοποίηση.
-Σε καμιά περίπτωση και ποτέ δεν μιλάμε για επιθετικότητα σ’αυτή την ηλικία. Ξεχάστε ακόμα και την λέξη!
-Σε μια τάξη οι μικροδιενέξεις ειδικά στην αρχή της χρονιάς είναι πολύ συνηθισμένες.Ο ένας θέλει το παιχνίδι που κρατάει ο άλλος ή τον μαρκαδόρο ή μπορεί να του γκρεμίσει τα τουβλάκια ή να του μουτζουρώσει τη ζωγραφιά.Να ξέρετε όμως οτι πρόκειται για μικρά παιδιά άγνωστα μεταξύ τους,σε έναν άγνωστο χώρο με μια άγνωστη μυστήρια που κάνει τη δασκάλα και που ήδη έχουν υποστεί μια μεγάλη αλλαγή ερχόμενα στο σχολείο.Πρέπει λοιπόν να έχουν τον χρόνο να προσαρμοστούν.
-Είναι πολύ συνηθισμένο να υπάρχουν παιδιά ιδιαίτερα ενθουσιώδη στις εκδηλώσεις τους , κάτι που εύκολα παρερμηνεύεται. Για παράδειγμα ένα αναπτυγμένο και δυνατό νήπιο που θέλει να αγκαλιάσει τον φίλο του για του δείξει πόσο του έλειψε και το κάνει με τόση ορμή που το άλλο -ειδικά αν είναι πιο μικροκαμωμένο- μπορεί να δυσανασχετήσει.
-Ταινίες , ηλεκτρονικά παιχνίδια ή ήρωες που θαυμάζουν ή ακόμα και παιχνίδια που μπορεί να παίζουν με μεγαλύτερους και να είναι πιο έντονα μπορεί να θελήσουν να τα εφαρμόσουν μέσα στην τάξη.
-Το παιδί σας που παραπονιέται ότι το χτυπάνε δε θα σας πει ποτέ πόσους έχει ενοχλήσει το ίδιο.
-Η δασκάλα δεν φεύγει ποτέ από την τάξη και επεμβαίνει όπου κρίνει αναγκαίο.Να έχετε λοιπόν υπόψη ότι καμιά δασκάλα δεν θέλει να βλέπει να χτυπιούνται -με την έννοια που δίνουμε εμείς οι ενήλικες – τα παιδιά της.Ούτε έχει καμιά όρεξη να βρίσκεται υπόλογη στους γονείς.Επιπλέον νιώθει την ευθύνη του παιδιού σας πολύ βαρύτερη από εσάς τους ίδιους.Κρατήστε λοιπόν αποστάσεις από δηλώσεις τύπου”το είπα στη δασκάλα και δεν έκανε τίποτα”.
-Ακόμα και στην περίπτωση που κάποιο παιδί χτυπήσει ένα άλλο η δασκάλα θα παρέμβει νουθετώντας και τα δυο γιατί ασφαλώς μπορεί να υπάρξουν κλωτσιές ή χαστούκια ή ακόμα και δαγκώματα.
– Για ότι σας προβληματίζει πριν χαλάσετε τον κόσμο μιλήστε με τη δασκάλα. Μπορεί αυτά που θα σας πει να ανατρέψουν εντελώς την εικόνα που σχηματίσατε ακούγοντας το παιδί σας.

Γιατί δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά;



















Τελικά ποιος είπε το ΟΧΙ;




Πως να επικοινωνήσετε με τον δάσκαλο

Μετά το σπίτι, το παιδί σας περνάει τον περισσότερο χρόνο του στο σχολείο, τη δεύτερη οικογένεια. Μόνο που ο δάσκαλος-γονιός είναι... πολύτεκνος! Πώς, λοιπόν, μπορείτε να κάνετε την επικοινωνία μαζί του αποτελεσματική;
Σύμφωνα με ένα σοφό παραμύθι του Αισώπου μια καρακάξα και μια κουκουβάγια μάλωναν ποια έχει το πιο όμορφο παιδί και φυσικά η καθεμία έλεγε ότι το δικό της παιδί ήταν το ομορφότερο. Και πώς μπορεί κανείς να πείσει μια μητέρα ότι το πιτσιρίκι της δεν είναι το τελειότερο παιδί επί γης ή ότι στο σχολείο δεν είναι ο καλύτερος μαθητής που υπάρχει, ειδικά να πρόκειται για παιδί του νηπιαγωγείου ή των πρώτων τάξεων του δημοτικού! Ακόμη πιο δύσκολο είναι να καταφέρει ο δάσκαλος να πείσει ένα γονιό ότι το παιδί του είναι άτακτο ή ότι δεν έχει κλίση στα μαθηματικά ή τη μουσική χωρίς να παρεξηγηθεί ή να κατηγορηθεί για μεροληψία.
Έτσι συχνά οι γονείς κατηγορούν τους δασκάλους ότι δεν δείχνουν την απαιτούμενη προσοχή στα παιδιά τους και οι δάσκαλοι κατηγορούν τους γονείς ότι ανακατεύονται με ανεπίτρεπτο τρόπο στη δουλειά τους. Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν;
Τι να κάνω, λοιπόν;
Θέλετε να σας πάρει ο δάσκαλος σοβαρά; Η επιθυμία σας είναι να έχετε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με το σχολείο του παιδιού σας; Να μερικοί απλοί τρόποι:
-Δώστε την εικόνα θετικού ανθρώπου! Για παράδειγμα προσφέρετε την εθελοντική σας βοήθεια στο σχολείο, κυρίως μέσα από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολικού συγκροτήματος που φοιτά το παιδί σας. Έτσι θα είστε μέσα στα πράγματα, θα έχετε άμεση και ουσιαστική επαφή με τους διδάσκοντες και θα περάσετε το μήνυμα ότι είστε στο ίδιο στρατόπεδο και εργάζεστε για τον ίδιο σκοπό.
-Διαλέξτε τις μάχες σας! Το να παίρνετε «από τα μούτρα» το δάσκαλο του παιδιού σας κάθε φορά που σας μιλάει θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο και θα δυσχεράνει την επικοινωνία μαζί του. Ειδικά στην πρώτη συνάντηση μαζί του καλό είναι να είστε διερευνητικοί και όχι επιθετικοί. Προσπαθήστε να «ψυχολογήσετε» το δάσκαλο και το στιλ του και προσαρμόστε την τακτική σας. Ένας λιγομίλητος αλλά αποτελεσματικός διδάσκων ίσως δεν είναι τόσο προσιτός στο να τον ενοχλείτε με το παραμικρό.

-Οι δάσκαλοι δεν είναι τέλειοι! Αυτό σημαίνει ότι ως άνθρωποι με όρια μπορεί να παραφερθούν ενίοτε. Σίγουρα δεν υπάρχει δικαιολογία, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους καταδικάσετε. Αν, για παράδειγμα, η κόρη σας με τις αταξίες της έφτασε τη δασκάλα της στα όριά της με αποτέλεσμα να της τραβήξει το αφτί, δε σημαίνει ότι βιαιοπράγησε. Η σωματική τιμωρία δεν αποτελεί διδακτική μέθοδο και οι δάσκαλοι είναι υποχρεωμένοι να επιβάλλουν την τάξη με άλλες μεθόδους αλλά πολλές φορές ακόμη κι ένας γονιός δεν μπορεί να αποφύγει μια ξυλιά στον ποπό για ένα παιδί που δεν παίρνει από λόγια!
-Βεβαιωθείτε πριν αμφισβητήσετε! Όταν ο δάσκαλος σας καλεί για τον έλεγχο του παιδιού και σας κάνει ορισμένες παρατηρήσεις ακούστε τον προσεκτικά, είτε σας κάνει αρνητικά είτε θετικά σχόλια. Μη βιαστείτε ούτε να δικαιολογήσετε το παιδί ούτε να αμφισβητήσετε την κρίση του. Παρατηρήστε μόνοι σας για μερικές μέρες το παιδί σας και προσπαθήστε να δείτε αυτό που είδε και ο δάσκαλος. Αν για παράδειγμα εκείνος επιμένει ότι το παιδί σας έχει μαθησιακές δυσκολίες απευθυνθείτε σε έναν ειδικό για περαιτέρω διερεύνηση. Σε περίπτωση που τα τεστ βγουν αρνητικά κάντε μια κουβεντούλα με τον διδάσκοντα και εκθέστε του την κατάσταση. Αν πάλι τα τεστ επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του δασκάλου ζητήστε τη συμβουλή του. Και στις δύο περιπτώσεις θα είστε κερδισμένοι. Δεν επιτεθήκατε, αντιμετωπίσατε την κατάσταση με ηπιότητα, κάνατε τη δική σας έρευνα και με αποδείξεις στα χέρια είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε το δάσκαλο!
-Μην καταφεύγετε με το παραμικρό στον διευθυντή. Ο διευθυντής του σχολείου είναι η έσχατη λύση στη διένεξη σας με έναν διδάσκοντα. Πρέπει να εξαντλήσετε όλα τα ενδεχόμενα και μέσα επικοινωνίας πριν απευθυνθείτε στον διεύθυντη. Κι αυτό γιατί ο διευθυντής δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενος με το παιδί σας, γνωρίζει όμως το διδάσκοντα. Γι’ αυτό πριν καταφύγετε σε εκείνον πρέπει να είστε απόλυτα ήρεμοι και σίγουροι ότι δεν υπάρχει τρόπος να προσεγγίσετε το δάσκαλο. Επιπλέον η απειλή του «μπαμπούλα» πάνω από το έργο ενός δασκάλου δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για το παιδί σας ούτε για για άλλα παιδιά, καθώς υποβιβάζεται η ποιότητα του μαθήματος.

Περιπτώσεις.... επικοινωνίας!
Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα παρεξηγήσεων μεταξύ γονέων και δασκάλων και πώς να τα προσπεράσετε.

1. Ο δάσκαλος σας λέει: «Το παιδί σας δεν εξαντλεί όλες του τις δυνατότητες»
Εσείς καταλαβαίνετε: «Το παιδί μου είναι τεμπέλικο και εγώ είμαι κακός γονιός!»
Ο σωστός τρόπος επικοινωνίας: ζητήστε από το δάσκαλο να σας υποδείξει μερικές καλές ιδέες για να δώσετε κίνητρο στο παιδί σας εντός και εκτός της τάξης, που να συνάδουν με την προσωπικότητά του.
2. Ο γονιός λέει στο δάσκαλο: «Το παιδί μου παρενοχλείτε στο διάλειμμα και δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό!»
Ο δάσκαλος καταλαβαίνει: «Υπονοεί ότι δεν κάνουμε ότι προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις ή ότι αδιαφορούμε για ό,τι συμβαίνει στο σχολείο»
Ο σωστός τρόπος επικοινωνίας: Διατυπώστε τις ανησυχίες σας στο δάσκαλο χωρίς ευθεία επίθεση, εξηγώντας του όσα σας διηγείται το παιδί στο σπίτι. Ζητήστε του να σας συμβουλέψει τι πρέπει να κάνει το παιδί για να αισθάνεται ασφάλεια και ζητήστε τη διαβεβαίωσή του ότι μόλις υποπέσει κάτι στην αντίληψή του θα σας ενημερώσει άμεσα.
3. Ο δάσκαλος σας λέει: «Έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να βοηθήσω το παιδί σας. Χρειάζεται ειδική θεραπεία για να ελέγξετε τη συμπεριφορά του».
Εσείς καταλαβαίνετε: «Το παιδί μου είναι λίγο ζωηρό και ο δάσκαλος εγκαταλείπει την προσπάθεια μόλις δει τα δύσκολα!»
Ο σωστός τρόπος επικοινωνίας: Βοηθήστε το δάσκαλο να κατανοήσει τη συμπεριφορά του παιδιού εκτός σχολείου, ζητήστε του να βάλει το παιδί σας μαζί με ένα συνομήλικο παιδί που έχει την αρμόζουσα συμπεριφορά, μιλήστε στον παιδίατρο για να σας δώσει μια υπεύθυνη ιατρική γνώμη.
4. Ο γονιός λέει στο δάσκαλο: «Οι ερωτήσεις που βάλατε στο διαγώνισμα δεν ήταν μέσα στην ύλη που διδάχτηκαν τα παιδιά!»
Ο δάσκαλος καταλαβαίνει: «Υπονοεί ότι είμαι ανεπαρκής και ακατάλληλος να προετοιμάσω τα παιδιά για ένα απλό διαγώνισμα!»
Ο σωστός τρόπος επικοινωνίας: Διατυπώστε την ερώτηση πιο διπλωματικά ώστε να μην προσβάλετε με ευθύ τρόπο το δάσκαλο. Πείτε του «Αναρωτιέμαι γιατί το παιδί μου δεν τα πήγε καλά, εφόσον διαβάσαμε μαζί όλα όσα μας υποδείξατε» και ζητήστε του να σας υποδείξει μερικούς τρόπους να αποφύγετε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Πηγή : Τ! LIFE











ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΨΕΜΑ Αντιγόνη Ορφανού Σχολική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

 Όλοι λίγο πολύ έχουμε συλλάβει το παιδί μας να λέει ψέματα και αρκετές φορές παρά το γεγονός ότι το `πιάνουμε στα πράσα` εκείνο το αρνείται. Τα περισσότερα παιδιά αρνούνται ότι έκαναν την αταξία για την οποία κατηγορούνται, είτε γιατί εύχονται να μην την είχαν κάνει, είτε επειδή γνωρίζουν ότι θα μπλέξουν και θέλουν να ξεφύγουν με όποιο τρόπο μπορούν. Πολλές φορές τα παιδιά προσποιούνται. Η προσποίηση ενός παιδιού δεν είναι εντελώς αβάσιμη ή ανυπόστατη. Συνήθως ένα παιδί βιώνει μια κατάσταση ως αρνητική και προσπαθεί να την αποφύγει προκειμένου να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία για να ανακτήσει την ψυχική ισορροπία, την οποία νιώθει ότι απειλεί μια συγκεκριμένη κατάσταση. Πίσω από κάθε προσποίηση-ψέμα- υπάρχει άγχος. Φανταστείτε λοιπόν ότι κάπως έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά σας. Τα ψέματα δεν σχετίζονται πάντα μονό με την απόκρυψη. Ένα παιδί, μπορεί για παράδειγμα, να πει υπερβολικές ιστορίες για το ποσό καλά τα πηγαίνει στο σχολείο, ή ποσό το αγαπούν τα άλλα παιδιά και πόσο πολύ θέλουν να παίζουν μαζί του. Αυτό το είδος καυχήματος (ψέμα) είναι ένα δείγμα έλλειψης αυτοπεποίθησης. Σε μια τέτοια περίπτωση, περισσότερο όφελος θα έχει για το παιδί η υποστήριξη σας και οι προσπάθειες σας να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση του αντί να το γελοιοποιήσετε ή να το επιπλήξετε επειδή υπερηφανεύτηκε λέγοντας μια τέτοια ιστορία. Υπάρχουν ψέματα που σχετίζονται με το παιχνίδι. Στα πλαίσια του παιχνιδιού με τη φαντασία, ένα παιδί ομορφαίνει τις καθημερινές του εμπειρίες με λίγη βοήθεια από τη φαντασία πλάθοντας ιστορίες. Μην σημάνετε συναγερμό όταν το παιδί σας επιμένει ότι το κυνήγησε ένα τέρας, προσπαθεί απλά να κάνει την καθημερινότητα του πιο ενδιαφέρουσα. Ως γονείς καλό θα είναι αρχικά να δείξετε κατανόηση και έγνοια προς το παιδί σας αλλά ταυτόχρονα να’στε σταθεροί, ώστε να του δώσετε να καταλάβει την συνέπεια ενός ψέματος. Αργότερα, σε μια άσχετη στιγμή κάντε συζήτηση και προσπαθήστε να επικοινωνήσετε μαζί του για τα θέματα που το ανησυχούν και βρείτε μαζί (μόνο μαζί) τρόπους επίλυσης. Η συνδρομή γιαγιάδων, συγγενών, φίλων, δασκάλων είναι πάντα ευπρόσδεκτη από τα παιδιά. Τέλος μάθετε να μην ακυρώνετε μαζί με το ψέμα το άγχος του παιδιού. Προσπαθήστε να το καθοδηγήσετε να μάθει να το χειρίζεται. Διαβεβαιώστε το παιδί σας ότι το αγαπάτε ακόμη, παρόλο που λέει ψέματα. Ένα παιδί που φοβάται ότι θα χάσει την αγάπη των γονιών του επειδή είναι άτακτο θα πει φρικτά ψέματα για να καλύψει οτιδήποτε στραβό έχει κάνει. Μην ξεχνάτε ό,τι ‘ένα από τα πράγματα που μαθαίνει κανείς σε εποχές συγκρούσεων (εσωτερικών-εξωτερικών) είναι να λέει ψέματα. Πρέπει να το κάνει για να επιβιώσει.





ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟ


Όταν λέμε ψέματα για να το καλύψουμε πχ. Εάν βαριόταν να πάει σχολείο και τηλεφωνείτε στη δασκάλα λέγοντας ότι ο Γιαννάκης είνάι λιγάκι κρυωμένος σήμερα.

Όταν βρίσκουμε δικαιολογίες για την συμπεριφορά του παιδιού πχ. Ο Γιαννάκης τσιρίζει και χοροπηδάει γιατί θέλει να πάει βόλτα στο πάρκο (αργά το βράδυ) να παίξει ενώ η μητέρα έχει επισκέψεις στο σπίτι. Η μητέρα τότε απολογείται στους επισκέπτες λέγοντας "Είναι κουρασμένος ο καημένος και γι αυτό γκρινιάζει. Είναι από την ένταση της ημέρας."

Όταν διορθώνουμε ή "πληρώνουμε" για τα λάθη του παιδιού. Πχ Ο Γιαννάκης δεν έχει κάνει τη ζωγραφιά του για το μάθημα την επόμενη μέρα στο σχολείο και λέει η μαμά "δεν πειράζει πήγαινε εσύ να παίξεις και θα κάνω εγώ τη ζωγραφιά"

Όταν οι ίδιοι οι γονείς δεν λειτουργούν σαν πρότυπα υπευθυνότητας και σεβασμού. Πώς περιμένουμε για παράδειγμα να μάθουν τα παιδιά να είναι συνεπείς και να κρατούν το λόγο τους όταν εμείς δεν τον κρατάμε. Πχ έχετε υποσχεθεί στο παιδί ότι όταν τελειώσει τα μαθήματά του θα πάτε μαζί στο Λούνα Πάρκ να παίξει. Σας τηλεφωνεί όμως μία φίλη σας να έρθει για καφέ στο σπίτι και εσείς αμέσως ξεχνάτε την υπόσχεση που έχετε δώσει στο παιδί και της λετε να έρθει. Φυσικό είναι το παιδί μόλις τελειώσει τα μαθήματα του να απαιτήσει να πάτε στο Λούνα Πάρκ και εάν δεν το κάνετε να έχετε σκηνές, μούτρα και κλάματα. Μπορείτε να δώσετε την επιλογή στη φίλη σας να σας συνοδέψει στο Λούνα Πάρκ ή να έλθει για καφέ την επόμενη μέρα.

Όταν αρνείστε να πιστέψετε ότι το παιδί σας είναι ικανό να κάνει κάτι που το κατηγόρησαν ότι έκανε. Πχ σας καλούν από το σχολείο και σας λένε ότι το παιδί σας έσπασε ένα τζάμι. Τότε, μπροστά στο παιδί προσπαθείτε να πείσετε τον δάσκαλο ότι δεν είναι δυνατόν το δικό σας παιδί να έσπασε το τζάμι και ότι κάποιο λάθος έχει γίνει. Σωστότερο θα ήταν μπροστά στον δάσκαλο να ρωτήσετε το ίδιο το παιδί εάν έχει κάνει κάτι τέτοιο και πώς σκοπεύει να επανορθώσει τη ζημιά (δεν είναι αποδεκτές απαντήσεις του στυλ θα πληρώσεις εσύ μαμά τα σπασμένα μου)

Όταν δίνουμε τις μάχες του πχ. Έρχεται το παιδί σας και σας λέει ότι στο σχολείο τα παιδιά δεν το παίζουν. Κι εσείς θεωρείτε σωστό να πάτε στο σχολείο να βρείτε τα άλλα παιδάκια και να τα ρωτήσετε γιατί δεν περιλαμβάνουν και το δικό σας παιδί στα παιχνίδια τους. Ετσι δεν βελτιώνεται η κατάσταση διότι τα αλλά παιδιά θα το χαρακτηρίσουν μαμμόθρεφτο και θα το πειράζουν αργότερα. Μπορείτε να συζητήσετε με το παιδί σας να ψάξετε γιατί δεν τον παίζουν τα αλλά παιδιά και να βρείτε από κοινού πιθανές λύσεις.

Όταν ανέχεστε και δικαιολογείτε ανάρμοστη ή επιθετική συμπεριφορά από το παιδί σας ή από άλλους για να αποφύγετε περαιτέρω συγκρούσεις. Πχ. Έχετε καλέσει αλλά παιδάκια στο σπίτι για να παίξουν με το δικό σας παιδί και διαπιστώνετε ότι το παιδί σας αρνείται να μοιραστεί τα παιχνίδια του με τα άλλα παιδάκια, τα χτυπάει και τους φέρεται ανάρμοστα. Για να μην καταλάβουν οι άλλες μαμάδες τι ακριβώς συμβαίνει κλείνετε την πόρτα του παιδικού δωματίου να μην ακούγονται οι φωνές. Όχι. Επεμβαίνετε και λετε στο παιδί σας ότι εάν δεν μπορεί να συνεργαστεί και να παίξει με τα άλλα παιδιά δεν θα τα ξανακαλέσετε αλλά τώρα οφείλει να συμπεριφέρεται καλά και να μην τα χτυπάει.

Όταν είστε αμελής όταν πρέπει να αποδώσετε στο παιδί σας ευθύνες για την συμπεριφορά του, ιδιαίτερα εάν είστε κουρασμένη, απογοητευμένη ή αρχίζετε ν' αναρωτιέστε "τι στο καλό αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθώ;" Τα παιδιά θα πρέπει να συνηθίσουν στην ύπαρξη μίας συνέπειας. Άσχετα με το αν είστε χαρούμενη ή λυπημένη, κουρασμένη ή ξεκούραστη πρέπει να υπάρχει το πνεύμα ότι οι συνέπειες των πράξεων είναι κάτι που τις ακολουθεί. Κάποια μητέρα συνήθιζε να έχει μία ασταθή συμπεριφορά στο παιδί της δηλ. μπορεί τι παιδί να έκανε κάτι και επειδή η μαμά δεν είχε τα κέφια της σήμερα να το τιμωρούσε αλλά την επόμενη μέρα που το παιδί έβγαζε την ίδια ακριβώς συμπεριφορά και η μητέρα είχε κέφια έλεγα " άσε βρε παιδί μου δεν βαριέσαι". Όχι οι συνέπειες των πράξεων θα πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα από τα κέφια μας. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το μάθουν και τα παιδιά μας.

Όταν συστηματικά αφήνετε το παιδί σας να ξεφεύγει από τις συνέπειες των πράξεων του γιατί είχε μια καλή δικαιολογία. " ο δάσκαλος τελευταία στιγμή άλλαξε το πρόγραμμα το αυριανό και δεν προλαβαίνω να κάνω αυτή την εργασία, κάνε την εσύ μαμά" Οι επιλογές σε αυτή την περίπτωση είναι α) πάει στο σχολείο χωρίς να κάνει την εργασία και εκεί έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες ή β) κάθεται και την κάνει μόνο του.

Όταν κάνετε τις δουλειές που έχετε κανονίσει ότι θα πρέπει να τις κάνει το παιδί λέγοντας ότι είναι ευκολότερο να τις κάνετε εσείς και να τελειώνετε. Κάποια μητέρα είχε κανονίσει με τα παιδιά της ότι θα έπλεναν τα πιάτα στο σπίτι αυτά και εκείνη θα μαγείρευε. Κάποια στιγμή γυρνώντας από τη δουλειά της τα πιάτα είναι άπλυτα ενώ τα παιδιά έβλεπαν τηλεόραση όλο το απόγευμα που εκείνη ήταν στη δουλειά της.. Κάθεται εκείνη και τα πλένει και ξεκινάει να μαγειρεύει. Όταν έρχεται με παράπονα στο γραφείο μου εξηγώντας μου την κατάσταση της λέω ότι θα έπρεπε να πει "εάν δεν πλυθούν τα πιάτα και δεν καθαριστεί η κουζίνα δεν μπορώ να αρχίσω να μαγειρεύω το βραδινό φαγητό μας" και να αποτραβηχτεί στο δωμάτιό της. Την επόμενη φορά που το δοκίμασε ήλθε κατενθουσιασμένη λέγοντας ότι τα παιδιά σηκώθηκαν και καθάρισαν την κουζίνα χωρίς να υπάρξει κανένας καυγάς και καμία διαμάχη στο σπίτι.

Όταν αφήνετε το παιδί να έχει κάποια προνόμια ενώ δεν έχει κάνει όλες του τις υποχρεώσεις. Εκλογικεύετε την κατάσταση λέγοντας "μόνο αυτή τη φορά" ή "αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται αυτό" και προσθέτετε "Το εννοώ ότι είναι η τελευταία φορά" ακόμα και όταν δεν το εννοείτε. Πχ. Έχετε συμφωνήσει με το παιδί σας ότι θα διαβάζει τα μαθήματά του και μετά θα μπορεί να βλέπει τηλεόραση για μία ώρα, τα αγαπημένα του προγράμματα που τα έχετε μαγνητοσκοπήσει στο βίντεο γιατί προβάλλοντο την ώρα που κανονικά θα διάβαζε, και μετά θα φαει και θα πάει για ύπνο. Το παιδί δεν έχει διαβάσει αλλά θέλει να δει τα προγράμματά του. Εάν υποχωρήσετε εκείνη τη στιγμή τότε τα όρια που έχετε θέσει δεν έχουν καμία αξία. Η συνέπεια του ότι δεν διάβασε στην ώρα του είναι ότι θα χρησιμοποιήσει αυτή τη μία ώρα για να διαβάσει ότι προλάβει και μετά θα φαει και θα κοιμηθεί. Δεν θα χρησιμοποιήσει αυτή την ώρα για να δει τηλεόραση ενώ δεν έχει διαβάσει τα μαθήματά του. Και βέβαια ούτε η ώρα του ύπνου θα αλλάξει. Μέσα σε αυτή τη μία ώρα που διαθέτει θα διαβάσει ότι προλάβει και μετά θα φαει και θα κοιμηθεί και θα έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του την άλλη μέρα στο σχολείο.





Τι μπορούμε να κάνουμε για να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να είναι υπεύθυνα και ανεξάρτητα;


Θα πρέπει να περνάτε το μήνυμα στα παιδιά ότι τα αγαπάτε και τα αποδέχεστε χωρίς όρους (όχι σαν μεριές μαμάδες που ακούμε να λένε σε πολύ μικρά παιδάκια "εάν δεν φας το φαγητό σου η μαμά δεν θα σε αγαπάει" - δηλαδή τι γίνεται η μαμά αγαπάει το παιδί της όταν τρώει όλο το φαγητό του; ή "εάν δεν είσαι καλός μαθητής στο σχολείο δεν θα σε αγαπάει ο μπαμπάς" - γιατί μόνο οι καλοί μαθητές δικαιούνται πατρική αγάπη; οι κακοί δηλαδή τι γίνονται;) άσχετα από το εάν συμφωνείτε ή όχι από τις επιλογές των παιδιών σας. Ελέγξτε πόσο προσκολλημένοι είστε σε συγκεκριμένα αποτελέσματα (πχ εάν έφαγε το φαΐ του ή εάν έφερε καλούς βαθμούς στο σπίτι). Μην προσφέρετε επιλογές ελπίζοντας ότι το παιδί σας θα επιλέξει την "σωστή" ώστε να έχει την αποδοχή σας (όταν δίνετε επιλογές θα πρέπει να είστε εξ ίσου σύμφωνη με όλες - κάποτε μία μαμά ήλθε στο γραφείο σε έξαλλη κατάσταση λέγοντας "πάει δεν γίνεται έδωσα επιλογές στα παιδιά να φάνε παγωτό ή φρούτο και αυτά επέλεξαν να φάνε παγωτό. Άκου εκεί να διαλέξουν το παγωτό και όχι το φρούτο που είναι τόσο υγιεινό" μα δεν θα βάλετε σαν επιλογές το παγωτό και το φρούτο, εάν θέλετε τα παιδιά σας να φάνε φρούτο θα πείτε " τι θέλετε να φάτε για φρούτο πορτοκάλι ή αχλάδι;"

Φροντίστε να είστε τα ζωντανά παραδείγματα για τα παιδιά σας. Πάρτε την ευθύνη για την συμπεριφορά σας και την ευτυχία σας. Φροντίστε να είστε ελαστικός και να αλλάζετε συμπεριφορά, πεποιθήσεις και στάση ζωής εάν συναντήσετε καταστάσεις που οι υπάρχουσες αντιλήψεις ή συμπεριφορά δεν λειτουργούν. Μην περιμένετε ν' αλλάξει όλος ο κόσμος κι εσείς ούτε να κουνήσετε από τις απόψεις σας.

Σε γενικές γραμμές να είστε πιο ανοιχτοί να βλέπετε πώς εξελίσσονται διάφορες καταστάσεις (για παράδειγμα, πώς μαθαίνει το παιδί σας ή πώς παίρνει αποφάσεις, τι διαδικασίες ακολουθεί) και όχι να είστε προσκολλημένοι στο αποτέλεσμα (τα αποτελέσματα των επιλογών ή της συμπεριφοράς των παιδιών σας). Προσπαθήστε να έχετε στο νου σας μακροχρόνιους στόχους, ιδιαίτερα να διατηρήσετε την ποιότητα της σχέσης σας με τα παιδιά σας.

Προσφέρετε στα παιδιά σας επιλογές μέσα σε όρια που εσείς θεωρείτε αποδεκτά (αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος να ενθαρρύνετε σχέσεις συνεργασίας χωρίς να καταλήξετε σε απειλές ή απαιτήσεις)

Εμπιστευτείτε την ικανότητα του παιδιού σας να πάρει σωστές αποφάσεις, ακόμα και εάν δεν έχετε πολλές αποδείξεις γι αυτό ακόμα. Προσφέρετε επιλογές που γνωρίζετε ότι το παιδί σας μπορεί να καταφέρει. Όσο το παιδί αποκτά ικανότητες και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, διευρύνετε τον αριθμό και τον τύπο των επιλογών που θα δίνετε. Μειώστε τα πράγματα που εσείς κάνετε για τα παιδιά σας ακόμα και εάν γνωρίζετε ότι αυτό που θα κάνετε είναι το καλύτερο για τα παιδιά

Εκφράστε τις προτάσεις σας με θετικό τρόπο, υποσχόμενοι θετικά αποτελέσματα "όταν κάνεις …. Θα κάνουμε αυτό… " πχ. "'όταν το δωμάτιό σου είναι τακτοποιημένο μπορούμε να πάμε στο πάρκο να παίξεις με τους φίλους σου" και όχι "εάν δεν φτιάξεις το δωμάτιό σου δεν έχει βόλτα στο πάρκο"

Διατηρείστε τις συναλλαγές σας με τα παιδιά σας σε επίπεδο ανταμοιβών. Αρχίστε να σκέφτεστε τις συνέπειες σας τα θετικά αποτελέσματα της συνεργάσιμης συμπεριφοράς των παιδιών σας, των καλών επιλογών που έκαναν ή ότι θυμήθηκαν να κάνουν κάτι που είχαν υποσχεθεί.

Σεβαστείτε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών σας. Ακόμα και εάν έχετε τον τελικό λόγο στις περισσότερες περιπτώσεις έχετε στο νου σας ότι οι ανάγκες και τα συναισθήματα των παιδιών είναι σημαντικά

Εξετάστε με ποιο τρόπο αισθάνεστε ανασφαλής ή ότι απειλείστε όταν το παιδί σας δείχνει δείγματα ανεξαρτησίας. Κάνετε οτιδήποτε χρειάζεται για να αντιμετωπίσετε αυτά σας τα συναισθήματα χωρίς όμως να εμπλακείτε στην εξέλιξη του παιδιού.

Αφήστε το παιδί να πειραματιστεί και να έχει την εμπειρία των συνεπειών εσφαλμένων επιλογών ( σε περιπτώσεις βέβαια που δεν κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα). Μέσα από τα λάθη τους μαθαίνει. Αφήστε το παιδί σας να πάρει την ευθύνη των πράξεών του και να αλλάξει συμπεριφορά όταν διαπιστώσει ότι η υπάρχουσα δεν έχει τα ικανοποιητικά αποτελέσματα που θα ήθελε.

Βέβαια όλα αυτά που μέχρι στιγμής αναφέραμε είναι σημαντικά. Εάν λάβουμε υπ' όψιν μας όμως ότι για τα παιδιά μας λειτουργούμε σαν πρότυπα - και βλέπουμε γονείς να λένε στα παιδιά τους "μην κάνεις ότι κάνω κάνε αυτά που σου λέω" - τότε καταλαβαίνουμε ότι είναι εξ ίσου σημαντικό να δείχνουμε κι εμείς δείγματα υπευθυνότητας και ανεξαρτησίας. Και βέβαια το σημαντικό είναι να μην προσπαθούμε να προσποιηθούμε αλλά να δείχνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε στα παιδιά μας - στην αντίθετη περίπτωση θα καταλάβουν ότι λέμε ψέματα. Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

Όταν επιστρέφουμε πράγματα που έχουμε δανειστεί στην ώρα τους και στην κατάσταση που τα πήραμε.

Όταν δεν κατηγορούμε άλλους ή προβάλλουμε δικαιολογίες. Πάρτε την ευθύνη των πράξεων και των λεγομένων σας.

Εάν κάνετε κάτι λάθος απολογηθείτε γι αυτό και προσπαθήστε να επανορθώσετε
Αλλάξτε συμπεριφορές που αποδεδειγμένα δεν λειτουργούν ή είναι αρνητικές

Να είστε συνεπείς στις υποχρεώσεις σας. Κάντε ότι έχετε πει ότι θα κάνετε, να είστε εκεί που έχετε πει στην ώρα σας. Προσπαθήστε, όταν αυτό είναι εφικτό, να δώσετε περισσότερα απ' αυτά που έχετε πει.

Προσέχετε τον εαυτό σας. Μην υποθέτετε ότι κάποιος άλλος θ' αναλάβει αυτή την ευθύνη και θα κάνει κάτι για εσάς.

Ζητάτε αυτά που θέλετε. Γνωστοποιήστε στους άλλους τι ακριβώς ζητάτε και επικοινωνήστε το ευθέως - βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να λένε " αφού με αγαπάει θα πρέπει να ξέρει και τι θέλω, του το δίνω να το καταλάβει με τον τρόπο μου δεν το βλέπει και μετά λέει πως με αγαπάει;" όχι μπορεί οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν να μας αγαπούν αλλά δεν είναι μάγοι. Είναι δική μας ευθύνη να εκφράσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας.

Ξοδεύετε μόνο αυτά που μπορείτε να ξοδέψετε. Είναι πολύ κοινό στην εποχή που ζούμε να βλέπουμε ανθρώπους να καταναλώνουν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Σε περίπτωση που κάποια σύγκρουση μεταξύ του παιδιού σας και εσάς υπάρξει, συζητήστε το απ' ευθείας με το παιδί σας. (το να συζητήσετε το θέμα που σας απασχολεί με κάποιο σύμβουλο ή με τον/την σύζυγο σας είναι τελείως διαφορετικό από το "περίμενε να δεις όταν γύρισε ο πατέρας σου σπίτι" - τελικά ο μπαμπάς είναι ο μπαμπούλας της υπόθεσης?)

Σε συζητήσεις γίνετε το πρότυπο χρησιμοποιώντας υπεύθυνη γλώσσα αντί να χρησιμοποιείτε εκφράσεις που σας κάνουν να φαίνεστε θύμα. Για παράδειγμα λετε "δεν θέλω να το κάνω αυτό " αντί " δεν με αφήνει να το κάνω αυτό" η "έκανα μια λανθασμένη επιλογή" αντί " αυτή με έκανε να κάνω αυτό" ή ακόμα " σε παρακαλώ χαμήλωσε τη φωνή σου όταν μου μιλάς " αντί "με κάνεις να θυμώνω όταν μιλάς με αυτόν τον τρόπο"

Κάνετε επιλογές βασιζόμενοι στις αξίες σας και στις ανάγκες του παιδιού σας αντί να παίρνετε αποφάσεις για τις πράξεις σας βασιζόμενοι στο πώς θα σας χαρακτηρίσουν άλλοι ενήλικες ή πως οι άλλοι θ' αντιδράσουν στις αποφάσεις σας. Ψάξτε μέσα σας την ανάγκη σας να έχετε την επιβεβαίωση κάποιου άλλου ατόμου ή την ανάγκη σας να αποφύγετε την αρνητική κριτική ή τη σύγκρουση .

Και το βασικότερο ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΣΑΣ.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε ορισμένα βασικά σημεία. Θέλουμε να έχουμε παιδιά υπεύθυνα και να υπάρχει μέσα στο σπίτι μία αίσθηση ισότητας. Προσοχή όμως τα παιδιά σας δεν είναι ίσα με εσάς. Δεν παύουν να είναι παιδιά και εσείς γονείς. Εσείς είστε υπεύθυνοι για την καλή λειτουργία της οικογένειάς σας και όχι τα παιδιά. Ακόμα και όταν δίνετε επιλογές αυτές είναι πράγματα στα οποία εσείς συμφωνείτε και πάντοτε περιορισμένα. Ένα παιδί ιδιαίτερα εάν είναι μικρής ηλικίας, δεν μπορεί να επιλέξει όταν έχει πολλές εναλλακτικές. Συνήθως για μικρά παιδιά δύο είναι αρκετές, για μεγαλύτερα τρεις ή τέσσερις. Για παράδειγμα εάν θέλετε το παιδί σας να κάνει μπάνιο ( το έχω ακούσει και αυτό) δεν θα πείτε "θέλεις Νικολάκη μου να κάνεις μπάνιο; " γιατί οι πιθανότητες είναι ότι θα σας πει "όχι" θα πείτε όμως "Νίκο θα κάνεις μπάνιο τώρα ή σε μισή ώρα;" τότε δίνετε κάποιες εναλλακτικές στις οποίες και στις δύο περιπτώσεις εσείς είστε σύμφωνοι.



Πως να απαλλαγείτε από τις ψείρες φυσικά




Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει αναγκαστεί τουλάχιστον μία φορά να αντιμετωπίσει τον ενοχλητικό επισκέπτη των παιδικών κεφαλιών…Την ψείρα. Τουλάχιστον 1 στα 5 παιδιά θα έχει ψείρες κάποια στιγμή στη ζωή του. Το πρόβλημα; Οι συμβατικές μέθοδοι αντιμετώπισης (με χημικά σαμπουάν κλπ) αποδεικνύονται μη αποτελεσματικές γιατί οι ψείρες… τις συνηθίζουν. Υπάρχουν ευτυχώς εναλλακτικές που μπορούν να προλάβουν το κακό αλλά και να το αντιμετωπίσουν.
Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε τις ψείρες είναι να ακολουθείτε μία ρουτίνα προληπτικά ώστε ακόμη και να έρθουν σε επαφή τα παιδιά σας με άλλα παιδάκια που έχουν ψείρες, να μην κολλήσουν.

Προληπτικά μέτρα για να αποφύγετε τις ψείρες:

- Αν το παιδί σας έχει μακριά μαλλιά, φροντίστε να είναι πάντοτε δεμένα όταν πηγαίνει στο σχολείο. Έτσι δεν θα έρθουν σε επαφή με τα μαλλιά άλλων παιδιών που μπορεί να έχουν πάνω κόνιδες ψείρας.
- Ρίξτε μία σταγόνα αιθέριο έλαιο λεβάντας στη χτένα του παιδιού. Το λαδάκι μένει στα μαλλιά και απωθεί τις ψείρες. (Παρόμοια δράση έχουν τα αιθέρια έλαια ευκαλύπτου, τσαγιόδεντρου, και δεντρολίβανου)
- Συχνό χτένισμα με ψιλή χτένα ώστε αν έχει ήδη το κεφάλι του παιδιού κόνιδες, να απομακρυνθούν. Επιπλέον, μία φορά την εβδομάδα, τσεκάρετε το παιδί σας για κόνιδες στο κεφάλι, στο λαιμό, πίσω από τα αυτιά.
- Μην αφήνετε το παιδί να χρησιμοποιεί βούρτσες, χτένες και καπέλα που ανήκουν σε άλλους.

Τι να κάνετε αν το παιδί έχει ψείρες:

Λούστε τα μαλλιά του με λάδι καρύδας ή ελαιόλαδο. Τα έλαια αυτά διαθέτουν λιπαρά οξέα που διαλύουν τα σώματα (εξωσκελετούς) των ψειρών και τις σκοτώνουν.
Στο κανονικό σαμπουάν το παιδιού, προσθέστε 3 κουταλιές ελαιόλαδο, 1 κουταλάκι λάδι τσαγιόδεντρου και 1 κουταλάκι λάδι ευκαλύπτου. Απλώστε το σαμπουάν στο κεφάλι του παιδιού, σκεπάστε τα μαλλιά του με μία πλαστική σακούλα και αφήστε για μισή ώρα. Ξεπλύνετε και χτενίστε πάλι με ψιλή ειδική χτένα για ψείρες.
Απολυμάνετε με καυτό νερό ό,τι έρχεται σε επαφή με τα μαλλιά του παιδιού (σεντόνια, ρούχα, βούρτσες κλπ.). H θερμοκρασία αυτή σκοτώνει τις ψείρες και τα αυγά τους σε 3 έως 5 λεπτά.


Πηγές:
http://www.thegreenparent.co.uk/




ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΟΒΙΕΣ



Η φοβία είναι ένας έντονος και αδικαιολόγητος φόβος για ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση.
Οι μικροί αποχωρισμοί από τον γονιό, οι ξένοι άνθρωποι, τα ζώα, τα ύψη, το σκοτάδι είναι συνήθεις πηγές φόβου για τα μικρά παιδιά.
Ο δίχως όρια φαντασιακός κόσμος χαρακτηρίζει τον παιδικό ψυχισμό στην προσχολική ηλικία και αντανακλάται στη θεματολογία των φοβιών: το μεταφυσικό, οι κεραυνοί, οι αστραπές, τέρατα που αναδύονται από παραμύθια, το σκοτάδι.
Γιατί όμως κάποια παιδιά είναι πιο ευάλωτα στον φόβο; Τα κοινά συμπτώματαμιας φοβίας στο παιδί είναι η εκδήλωση άγχους κατά την επαφή του με το φοβικό αντικείμενο.
Το παιδί μπορεί να νιώθει ότι αυξάνονται οι παλμοί της καρδιάς του, νιώθει ταραγμένο, ξεσπάει σε κλάματα.
Η τάση του είναι να αποφεύγει το αντικείμενο ή την κατάσταση που το φοβίζει, ενώ η προσφυγή στον γονιό για διαβεβαίωση και καθησυχασμό είναι συχνή και του προσφέρει ανακούφιση.
Οι φοβίες στο παιδί μπορεί επίσης να του προκαλέσουν ανήσυχο, διακεκομμένο ύπνο και εφιάλτες. Ορισμένα παιδιά παρουσιάζουν νυχτερινή ενούρηση ως αποτέλεσμα μιας συγκεκαλυμμένης ανεπεξέργαστης φοβίας.
Αν και τα αίτια ποικίλλουν από παιδί σε παιδί και εξατομικεύονται, σε γενικές γραμμές η συμπεριφορά και οι φόβοι των ίδιων των γονέων παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει να επεξεργάζεται τις εμπειρίες του και στον βαθμό που το παιδί θα αντιλαμβάνεται απειλές γύρω του.
Κατά την ανάπτυξή του, το παιδί παρατηρεί τις ρητές και άρρητες συμπεριφορές των γονιών του και σχηματίζει κανόνες για τη δική του συμπεριφορά.
Στη δημιουργία φοβιών συνδράμουν επίσης ο συναισθηματικός κόσμος και η προσωπικότητα του παιδιού (χαμηλή αυτοεκτίμηση, ελλειμματική αυτονομία) και τα γεγονότα που το παιδί βιώνει ως τραυματικά.

Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να διαχειριστεί τις φοβίες του με τους εξής τρόπους:
● Να σεβαστούν τη φοβία του παιδιού και να προσπαθήσουν να την καταλάβουν, χωρίς να υποτιμούν ή να ταπεινώνουν το παιδί λόγω των φόβων του.
● Να επεξεργαστούν οι ίδιοι τους φόβους τους ώστε να μην τους προβάλλουν στο παιδί τους.
● Να είναι συνεπείς στη στάση τους, χωρίς να δίνουν διπλά μηνύματα (π.χ. από τη μία να λένε «μη φοβάσαι» και παράλληλα να νιώθουν οι ίδιοι φόβο).
● Να εκθέτουν το παιδί σταδιακά στην κατάσταση που το φοβίζει και όχι να προσφέρουν απλό καθησυχασμό και διαβεβαίωση.
● Να μην αρνούνται, ούτε να αποφεύγουν τα συμπτώματα μιας παιδικής φοβίας όταν αυτά παρουσιάζονται, καθώς αυτό θα επιδεινώσει την εξέλιξή τους.

Τέλος, αν η φοβία διαρκεί περισσότερο από έξι μήνες και αποδιοργανώνει τη ζωή του παιδιού, τότε προτείνουμε την επίσκεψη σε έναν παιδοψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο προκειμένου οι γονείς και το παιδί να μπορέσουν να διαχειριστούν το πρόβλημα πιο αποτελεσματικά.

Πηγή:ΝΕΑ Μυρσίνη Κωστοπούλου ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια (ΡhD)




ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ (από το Saferinternet.gr)



Οι βασικές συμβουλές που μπορούν να ακολουθήσουν οι γονείς/εκπαιδευτικοί σε σχέση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι οι εξής:
Αφιερώστε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σας παίζοντας παρέα με το παιδί σας τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια. Αν σας τρομάζουν τα περίπλοκα εικονικά περιβάλλοντα, ζητήστε από το παιδί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε τον τρόπο λειτουργίας των παιχνιδιών αυτών.
Θέστε κανόνες. Συμφωνίστε με το παιδί τον αριθμό των ωρών που θα μπορεί να ασχολείται με το ηλεκτρονικό παιχνίδι.
Χρησιμοποιήστε τα εργαλεία γονεϊκού ελέγχου που παρέχει η πλειοψηφία των παιχνιδομηχανών για να ελέγχετε το χρόνο που δαπανά το παιδί αλλά και το περιεχόμενο των παιχνιδιών. Δείτε εδώ πως.
Συμβουλευτείτε το σύστημα PEGI για τις αγορές ηλεκτρονικών παιχνιδιών.Δείτε εδώ πως.
Παροτρύνετε το παιδί να κάνει συχνά διαλείματα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και να χαλαρώνει αφού τελειώσει το παιχνίδι και πρωτού πάει για ύπνο.
Δώστε εναλλακτικές λύσεις στα advert-games (διαφημιστικά παιχνίδια). Εξηγήστε στα παιδιά τη διαφορά μεταξύ διαφήμισης και πληροφορίας και ενημερώστε για τον τρόπο που η διαφήμιση λειτουργεί στο Διαδίκτυο.
Μάθετε στα παιδιά να είναι υπεύθυνα στη χρήση των προσωπικών τους δεδομένων ακόμα και κατά τη χρήση ηλεκτρονικών διαδικτυακών παιχνιδιών.
Ενθαρρύνετε την κριτική σκέψη. Οι έφηβοι είναι πολύ κερδοφόρα ομάδα – στόχος για τους διαφημιστές στο Διαδίκτυο και γι’ αυτό θα πρέπει να είναι πάντα υποψιασμένοι, ώστε να ξεχωρίζουν την πληροφορία από το διαφημιστικό περιεχόμενο μέσα στα εικονικά περιβάλλοντα των παιχνιδιών.




ΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ…




"Μαμά, θα μου πάρεις κι εμένα κινητό; Έχει και η φίλη μου η Τζένη. Θα μπορείς να με βρίσκεις παντού!", ή μήπως δεν έπρεπε να το πω αυτό θα ξανασκεφτεί.
Απευθύνεται μετά στον μπαμπά της που ξέρει ότι θα τον τουμπάρει σίγουρα... "Το θέλω, το θέλω, το θέλω!"
Το κινητό τηλέφωνο είναι μια εφεύρεση των τελευταίων χρόνων. Έχει εισβάλλει στη ζωή μας ευρέως την τελευταία δεκαετία. Μας λύνει τα χέρια σε κάποιες περιπτώσεις, όμως μας προδίδει όταν θέλουμε να χαθούμε από προσώπου γης.
Τι κάνουμε όταν το παιδί μας ζητά να αποκτήσει κινητό τηλέφωνο;
Αρχικά, πρέπει να του εξηγήσουμε την αναγκαιότητά του.
Να ζυγίσουμε αν του είναι απαραίτητο ή όχι.
Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν το κινητό σας αξεσουάρ. Είναι η μόδα της εποχής, όπως εμείς είχαμε τα walkman και τα skaters.
Το χρησιμοποιούν για να κάνουν επίδειξη, να ανταλλάσσουν μηνύματα και λιγότερο ως δικλείδα ασφαλείας.
Όταν λοιπόν τεθεί το ζήτημα επί τάπητος από το παιδί μας, ας σκεφτούμε πολύ πριν απαντήσουμε.
Στα θετικά είναι η επικοινωνία μαζί του κάθε στιγμή. Ειδικά στην ηλικία που ξεκινούν να πηγαινοέρχονται μόνα τους πολλές φορές στο σχολείο ή στο φροντιστήριο και να βγαίνουν με τους φίλους τους.
Άλλωστε οι ψυχολόγοι αποφαίνονται ότι η κατάλληλη ηλικία απόκτησή του κινητού τηλεφώνου είναι κοντά στην εφηβεία (γύρω στα 12).
Ο έλεγχος, όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτή η λέξη, γίνεται με έμμεσο τρόπο δίχως να κάνει τον έφηβο να επαναστατεί. 
Στα αρνητικά της απόκτησης του κινητού περιλαμβάνεται η υπερκατανάλωση και ο μιμητισμός. Το παιδί επιθυμεί να αλλάζει συσκευή συχνά ακολουθώντας τις επιταγές της μόδας. Να είναι in fashion. Χωρίς να μπορεί να διακρίνει αν το χρειάζεται ή όχι.
"Θέλω να πάρω το κινητό που μπορείς να στέλνεις mail, να βιντεοσκοπείς μέχρι οκτώ ώρες...", λες και είναι ο μικρός Ταραντίνο που θα σκηνοθετήσει το Kill Bill 3. Καλά να έχει ταλέντο...
Όμως τις περισσότερες φορές ζητούν απλώς για να ζητούν! Το έχουμε περάσει και εμείς.
Ακόμη ένα μειονέκτημα είναι αυτό της ακτινοβολίας. Έχουν γραφεί πολλά γύρω από το αν πρέπει ή όχι ένα παιδί σε μικρή ηλικία να έρχεται σε επαφή με το κινητό. Τα κύματα ακτινοβολία που εκπέμπει ένα κινητό τηλέφωνο επηρεάζει την ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, στην παιδική προσταγή, "Θέλω κινητό!" μην βιαστείτε να την απορρίψετε, απαντήστε σιβυλλικά, "Θα δούμε".

Δεν υπάρχουν σχόλια: