Νίκος Καζαντζάκης

«Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη...

Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη.

Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε.

Κοιτάζαμε τον δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στο χιόνι και στον χιονοπόλεμο...

Μια μέρα, ήταν χειμώνας, ομορφιά Θεού, τα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά βλέπαμε τις χιονονιφάδες να χορεύουν έξω και η ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι είχε φορέσει τα κατάλευκά της ρούχα.

Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό κατάλευκη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες.

Κι ίσια ίσια ένα μικροσκοπικό πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και τιτίβιζε.

Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε.

Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

Σώπα, δάσκαλε να δούμε το χιόνι»

                                                                "Αναφορά στον Γκρέκο" Καζαντζάκης

Ο Καζαντζάκης ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος, πολιτικός, μουσικός, ποιητής, και φιλόσοφος. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως. Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα κάνε κλικ εδώ. Για ακόμα περισσότερα ξεφύλλισε το πιο κάτω βιβλίο.

     

      

Δες και αυτή τη σκηνή από ένα παλιό σχολείο. Φαντάζομαι ότι ξέρεις ότι υπάρχουν δάσκαλοι που είναι και ιερείς. Τους λέμε παπαδάσκαλους.