Το στοιχειωμένο σπίτι στα Άνω Λεχώνια

Πρώτα πρώτα να μου κρατάτε το χέρι όσο γράφω αυτό το κείμενο γιατί φοβάμαι!!!

Η όψη του δεν έχει την παραμικρή σχέση με την τυπική αρχιτεκτονική του Πηλίου. Σχεδιάστηκε από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρέστο ντε Κίρικο, πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, που την ίδια εποχή κατασκεύασε τη σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, αλλά και τους σταθμούς των τρένων των περασμένο αιώνα.

Η πρώτη οικογένεια που εγκαταστάθηκε στο σπίτι ήταν η οικογένεια Κοντού, αφού ο Κοντός, που υπηρέτησε ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη, εγκαταστάθηκε τα Λεχώνια αφού αποσύρθηκε.

Από τότε, όπως φημολογείται, ξεκινά η κακοδαιμονία του σπιτιού αφού μία σαύρα, σύμφωνα με το μύθο, πέφτει στην καράφα με το γάλα και σκοτώνει τα τρία παιδιά της οικογένειας. Το ταφικό τους μνημείο στο νεκροταφείο του Βόλου, ενισχύει το μύθο αφού παρουσιάζει ένα τραπέζι, τρία καρεκλάκια και την καράφα στο τραπέζι. Μάλιστα, η σαύρα βρίσκεται πάνω στο χείλος της καράφας.

Αυτός δεν είναι βέβαια ο μόνος μύθος για την οικογένεια Κοντού. Ο δεύτερος θέλει τα παιδιά να δηλητηριάστηκαν από την υπηρέτρια του σπιτιού για να κληρονομήσουν άλλοι συγγενείς το σπίτι. Ο τρίτος μύθος θέλει την οικογένεια να προσβλήθηκε από κοινωνικό νόσημα (φυματίωση ή σύφιλη) και να αναγκάστηκε να μετακομίσει.

Οι μύθοι συνεχίστηκαν πέρα από την πρώτη οικογένεια αφού, όπως ακούγεται κακοδαιμονίες έβρισκαν και τις άλλες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στο σπίτι. Στην Κατοχή πάντως το οίκημα χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Γκεστάπο. Όντας πια κολαστήριο, πολλοί ήταν αυτοί που βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν εκεί. Μάλιστα, λέγεται πως οι Γερμανοί σκότωσαν φεύγοντας και τις δύο τελευταίες ενοίκους του σπιτιού που τις είχαν κρατήσει για να τους υπηρετούν.

Ο πόλεμος τελειώνει και αμέσως μετά το σπίτι διαιρείται σε περισσότερες από μία κατοικίες, φτάνοντας στην τραγική κατάσταση που είναι σήμερα. Το 1985 με απόφαση της Μελίνας Μερκούρη, η οικεία χαρακτηρίζεται διατηρητέα. Το 1999 αγοράστηκε από τον τότε Δήμο Αρτέμιδος, με Δήμαρχο τον αείμνηστο Δημήτρη Αλεξόπουλο, από τους τελευταίους ιδιοκτήτες του, τους αδελφούς Χατζησταματίου με πίστωση 200 εκατομ. δραχμών. Στόχος του τότε Δήμου Αρτέμιδος ήταν το κτήριο να στεγάσει το Διαδημοτικό Πολυκέντρο Πολιτισμού, Ιστορίας και Υπηρεσιών του Δήμου.

Το 2005 ανατίθεται σε γραφείο η μελέτη, μετά και το ενδιαφέρον για αξιοποίηση του από τον Δήμο Αρτέμιδος. Σε συνεργασία με το Στούντιο 75 του Στέφανου Πάντου-Κίκου, που ήταν υπεύθυνος για τη μελέτη που αφορούσε το Εθνικό Θέατρο, αναζητήθηκε η αρχική μορφή του κτιρίου. Μια φωτογραφία του 1935, από το αρχείο του φωτογράφου Ζημέρη, έδωσε τη λύση.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το σπίτι εξάπτει την φαντασία αυτών που πιστεύουν σε φαντάσματα, μάγισσες, δράκουλες, ζώδια και άλλα τέτοια συναρπαστικά. Το σπίτι βέβαια για να αναπαλαιωθεί χρειάζεται πολλά χρήματα που μόνο κάποιος δημόσιος φορέας μπορεί να διαθέσει.
Υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο γραμμέο για παιδιά που έχει σχέση με το σπίτι. Κάνε κλικ στην εικόνα πιο κάτω.