Γλώσσα - Αι γενεαί πάσαι ή το μοιρολόγι της Παναγίας

Ο Χριστός, μετά τη σύλληψη του, οδηγείται σε τυπική δίκη, με προαποφασισμένη ετυμηγορία τον θάνατο. Επειδή, σύμφωνα με το τυπικό, έπρεπε να απαγγελθεί η κατηγορία από τον Ρωμαίο διοικητή της περιοχής, οδηγείται ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου ο οποίος αποφεύγει να πάρει την ευθύνη της απόφασης, ρωτώντας το πλήθος σε ποιον να δώσει χάρη στον Ιησού ή στον Βαραββά (ληστής διαβόητος της εποχής). Έτσι ο Ιησούς σταυρώνεται και μετά τον  σταυρικό θάνατό του, αποκαθηλώνεται και ενταφιάζεται. Όταν ο Ιησούς αποκαθηλώνεται, τοποθετείται σε ένα ύφασμα (το οποίο και λέγεται επιτάφιο). 

Το "Αι γενεαί πάσαι" ή πιο γνωστό σαν «Ω γλυκύ μου έαρ» είναι το μοιρολόι της Παναγίας, η έκφραση του πόνου της για τον επίγειο θάνατο του Υιού της. 

       

1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Όλες οι γενιές (των ανθρώπων) προσφέρουν, Χριστέ μου, ύμνο στην ταφή σου.

2. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Ω γλυκιά μου άνοιξη, γλυκύτατό μου παιδί, πού βυθίστηκε (και χάθηκε) η ωραιότητά σου;

3. Υιέ Θεού Παντάναξ, Θεέ μου, Πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Υιέ του Θεού, Βασιλιά των πάντων, Θεέ μου, Δημιουργέ μου, πώς καταδέχτηκες να υποστείς παθήματα;

4. Έρραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Οι μυροφόρες, αφού ήρθαν πολύ πρωί, ράντισαν με αρώματα τον τάφο σου.

5. Ιδείν την του Υιού σου Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.
Αξίωσε, Παρθένε, εμάς τους δούλους σου να δούμε (και να γιορτάσουμε) την Ανάσταση του Υιού σου.