Πριν από χρόνια, η ανθρωπολόγος Margaret Mead ρωτήθηκε από μια φοιτήτρια ποιο θεωρούσε ότι ήταν το πρώτο σημάδι πολιτισμού στην ανθρώπινη ιστορία. Η φοιτήτρια περίμενε από την Mead να μιλήσει για αγκίστρια ψαριών ή πήλινα μαγειρικά σκεύη ή πέτρες άλεσης.
Αλλά όχι. Η Mead είπε ότι το πρώτο σημάδι πολιτισμού σε έναν αρχαίο πολιτισμό ήταν ένα μηριαίο οστό που είχε σπάσει και στη συνέχεια επουλωθεί. Η Mead εξήγησε ότι στο ζωικό βασίλειο, αν σπάσεις το πόδι σου, πεθαίνεις. Δεν μπορείτε να τρέξετε από τον κίνδυνο, να φτάσετε στο ποτάμι για νερό ή να κυνηγήσετε για φαγητό. Είστε λεία για θηρία. Κανένα ζώο δεν επιβιώνει από ένα σπασμένο πόδι αρκετό καιρό για να επουλωθεί το οστό.
Ένα σπασμένο μηριαίο οστό που έχει επουλωθεί είναι απόδειξη ότι κάποιος πήρε χρόνο για να μείνει με αυτόν που έπεσε, έχει δέσει το τραύμα, έχει μεταφέρει το άτομο σε ασφαλές μέρος και έχει φροντίσει το άτομο να αναρρώσει. Το να βοηθάς κάποιον άλλο να ξεπεράσει τις δυσκολίες είναι εκεί που ξεκινά ο πολιτισμός, είπε η Mead».
Ο Κενυάτης δρομέας Abel Mutai ήταν μόνο λίγα μέτρα από τη γραμμή του τερματισμού, αλλά μπερδεύτηκε με τις πινακίδες και σταμάτησε, νομίζοντας ότι είχε τελειώσει τον αγώνα.
Ο ΙΣΠΑΝΟΣ, Ivan Fernandez, ήταν ακριβώς πίσω του και, συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, άρχισε να φωνάζει στον Κενυάτη για να συνεχίσει να τρέχει. Ο Μουτάι δεν ήξερε ισπανικά και δεν καταλάβαινε.
Συνειδητοποιώντας τί συνέβαινε, ο Φερνάντεζ ώθησε τον Μουτάι στη νίκη.
Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν, ′′ Γιατί το έκανες αυτό?" Ο Ιβάν απάντησε, ′′ Πάνω απ΄όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι."
Ο ρεπόρτερ επέμεινε ′′ Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει?" απάντησε ο Ιβάν, ′′ Δεν τον άφησα να κερδίσει, θα κέρδιζε. Ο αγώνας ήταν δικός του."
Ο ρεπόρτερ επέμεινε και ξαναρώτησε, ′′ Μα θα μπορούσες να νικήσεις!"
Ο Ιβάν τον κοίταξε και απάντησε: ′′ Αλλά τότε ποιά θα ήταν η αξία της νίκης μου; Ποιά θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου; Τί θα σκεφτόταν η Μητέρα μου γι ' αυτό?"
''Ο γιος μου γεννήθηκε τετραπληγικός.
Όταν ήμουν 37 ετών, μου ζήτησε να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για να συγκεντρωθούν χρήματα για ένα φίλο του με πρόβλημα υγείας. Δεν είχα τρέξει ποτέ μου πάνω από 1 χιλιόμετρο. Έτρεξα 8 χιλιόμετρα για εκείνον και μάλιστα σέρνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι, το δικό του. Την ημέρα εκείνη μού αποκάλυψε ότι "μπαμπά, όταν τρέχουμε μαζί δεν νιώθω παράλυτος". Αυτό ήταν. Έκτοτε, τερματίσαμε μαζί 72 μαραθωνίους, 251 αγώνες τριάθλου και 6 Ironman. Κουράστηκα, διάολε, αλλά άξιζε τον κόπο να τον βλέπω να χαμογελάει. Το άξιζε το αγοράκι μου. Το άξιζε γιατί η θεά Τύχη δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του.
Με λένε DickHoyt και αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία μου.Ή, μάλλον, ήταν. "Έφυγα" στον ύπνο μου χθες, σε ηλικία 80 ετών. Με πρόδωσε η καρδιά μου.
Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο, αλλά, ξέρετε κάτι; Μου λείπει πολύ ο γιος μου. Μέχρι να ανταμώσουμε, θα τον προσέχω από εδώ ψηλά. Και θα του σπρώχνω φυσώντας το καροτσάκι του.
Δεν ξέρω αν ήμουν υπόδειγμα δρομέα ή πατέρα. Ξέρω μόνο ότι η αγάπη, η πραγματική αγάπη σε ωθεί να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια. Δεν ξέρω επίσης αν ήμουν ήρωας, όπως με αποκάλεσαν. Ήρωας για μένα ήταν ο γιος μου, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τι δώρο θα ήθελε να μου κάνει, εκείνος απάντησε "να μπορέσω να σηκωθώ έστω για μία φορά, να καθίσει εκείνος στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για να τον ξεκουράσω".
Βάστα γερά, Rick. Λίγα μέτρα έμειναν ακόμα. Σ' αγαπάω.
Ο μπαμπάς σου...
Μια και μιλάμε για αγάπη, δες κι αυτό :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου