Πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Μεξικό 1968. Ολυμπιακοί αγώνες. Στον τελικό των 200μ. Στο βάθρο των νικητών ανέβηκαν τρεις αθλητές. Δύο μαύροι Αμερικανοί κι ένας λευκός Αυστραλός. Οι δύο μαύροι αθλητές αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για τις φυλετικές διακρίσεις εναντίον των μαύρων που ήταν έντονες τότε στις Η.Π.Α. Πριν την κούρσα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο φορώντας μόνο μαύρες κάλτσες και μετά τη νίκη τους, φόρεσαν μια κονκάρδα στο πέτο τους και μαύρα γάντια στο ένα τους χέρι. Την ώρα που παιάνιζε ο εθνικός ύμνος των Η.Π.Α. στο στάδιο, σήκωσαν τη γροθιά τους κι έσκυψαν το κεφάλι τους. Έτσι προέκυψε η πιο ιστορική φωτογραφία των Ολυμπιακών αγώνων που βλέπεις πιο πάνω.
Ενδιαφέρον έχει η ιστορία του λευκού Αυστραλού. Ο Πήτερ Νόρμαν μόλις έμαθε τις προθέσεις των μαύρων συναθλητών του, ζήτησε να φορέσει στο πέτο του κι αυτός την κονκάρδα που συμβόλιζε την επιθυμία για εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, που οι δύο μαύροι αθλητές φορούσαν ήδη. Όταν γύρισε στην Αυστραλία, τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα γι’ αυτόν. Αν και ο χρόνος που έκανε στην κούρσα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών για την Αυστραλία, δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του. Συνέχισε να προπονείται σε υψηλό επίπεδο αλλά η αυστραλιανή ολυμπιακή επιτροπή δεν του επέτρεψε ποτέ να ξαναπάρει μέρος σε αγώνες. Πέθανε το 2006 από ανακοπή.
Η Αυστραλιανή κυβέρνηση αποφάσισε το 2012 να αποκαταστήσει το όνομά του. Έτσι σε ειδική τελετή στο Αυστραλιανό κοινοβούλιο τιμήθηκε μετά θάνατον ο Πήτερ Νόρμαν. Παραβρέθηκε στην τελετή η μητέρα του που το 2012 ήταν 92 χρονών.
Για την ιστορία, να ξέρεις ότι και οι δύο μαύροι αθλητές δεν πέρασαν πολύ καλά γυρνώντας στην Αμερική, αν και ολυμπιονίκες
Στο βίντεο πιο κάτω μπορείς να βάλεις υπότιτλους στα ελληνικά (πολύ καλή μετάφραση)
Ας πάμε τώρα πέντε χρόνια αργότερα, το 1973. Δίνονται τα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, η πιο μεγάλη διάκριση που μπορεί να λάβει ένας ηθοποιός. Ο Μάρλον Μπράντο, που βλέπεις στη φωτογραφία πιο κάτω, κερδίζει το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για την συμμετοχή του στην ταινία "Νονός" (την ξέρει σίγουρα η μαμά).
Δεν πηγαίνει όμως στην τελετή να παραλάβει το βραβείο. Ζητάει από την Sacheen Littlefeather, μια φίλη του Ινδιάνα στην καταγωγή, να μιλήσει στο κοινό για τις διακρίσεις εις βάρος των Ινδιάνων από τον αμερικανικό κινηματογράφο, χωρίς να δεχτεί το αγαλματάκι.
Η Λίτλφέδερ (μικρό φτερό) απευθύνθηκε στο κοινό μιλώντας για 60 δευτερόλεπτα (βάλε υπότιτλους στο βίντεο πιο κάτω).
Αυτό της κόστισε τον χλευασμό και άγριες προσωπικές επιθέσεις. Τον περασμένο Ιούνιο, σχεδόν 50 χρόνια μετά η Ακαδημία αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη από την Λιτλφέδερ.
Ο πρόεδρός της δήλωσε τα εξής :
"Η κακοποίηση που υποστήκατε εξαιτίας αυτής της δήλωσης ήταν αδικαιολόγητη. Το συναισθηματικό φορτίο που βιώσατε και το κόστος για τη δική σας καριέρα στον κλάδο μας είναι ανεπανόρθωτα. Για πάρα πολύ καιρό το θάρρος που δείξατε δεν είχε αναγνωριστεί. Για αυτό, ζητάμε συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μας και εκφράζουμε ειλικρινή θαυμασμό για το πρόσωπό σας".
Η Λίτλφέδερ, 75 χρονών πια, απάντησε με χιούμορ : ΄"Μόνο 50 χρόνια περάσαν από τότε. Εμείς οι Ινδιάνοι είμαστε υπομονετικοί".
ΑΝ ΕΦΤΑΣΕΣ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ, θέλω να σου πω κάτι που ίσως το κατάλαβες. Το να σπας και να καταστρέφεις δεν είναι ο μοναδικός τρόπος διαμαρτυρίας. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι. Είδες δύο απ' αυτούς. Έμειναν στην ιστορία. Σκέψου πόσοι από τους τράπερ που θαυμάζεις και ακούς θα έχουν την ίδια τύχη. Πιθανότατα δεν θα τους θυμάσαι σε ένα χρόνο. Κι αυτό γιατί τραγουδούν μόνο μισος. Κάτι που δεν μας πάει μπροστά σαν προσωπικότητες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου